Racisme

Hallokes,

 

Een vonk is het enigste wat je nodig hebt om een brand te laten ontstaan. Een van de regels van brandpreventie is niet spontaan te reageren maar voorzichtig waarnemen en voelen aan de deur voor ze te openen.

Een les die de politici duidelijk niet hebben geleerd. Van de dramatische reactie van Trump tot het gemompel van bepaalde Belgische politici maken duidelijk dat racisme een variabele term blijft. En dan sta ik stil bij mezelf. 

Hoe is het met mij gesteld. Zeggen dat je niet racistisch bent, is een gemakkelijke uitspraak. Maar klopt dit wel?

En wat betekent racisme voor mij? Gaat het enkel over de oppervlakkige zaken? Of zit het ingebed? Ik moet zeggen dat ik als kind daar nooit bij stil heb gestaan. In de kleuterklas hadden wij een kleurrijke vriendengroep en klas. Mag ik dat zo wel uitdrukken?

Mijn school was zo vooruitstrevend dat wanneer er een Turks kindje aansloot, we met zijn allen probeerden een aantal basiswoorden Turks aanleerden. Het was pas al volwassenen rond mij opmerkingen gaven over het ‘anders’ zijn dat ik me afvroeg waarover ze het hadden. Later merkte ik de frustraties van vrienden omdat ze anders werden behandeld dan ik. En dan spreken we over het uitgesproken racisme. Maar de verdoken gemeenheid kwam soms harder aan. Als een school adviseerde dat mijn beste vriendin misschien beter een school zocht die beter bij haar aansloot. Of wanneer iemand luidop afvroeg wat iemand als ik deed met ‘hen’. Je weet of je weet het niet, maar  ik ben een meisje met lang blond haar, een vrij uitgesproken stijl en met echte wit vel. Zelfs een 'sunblock' helpt niet bij mij.

En dan wordt er vaak nogal opgekeken als ik met mijn vrienden over straat loop. Of ligt dat aan het feit dat ik er soms zo ziekelijk wit uitzie?

Ik woon in een stad waar de grootste politieke partijen nogal een racistisch kantje hebben. Dus is het wel gevoelige materie. Want je merkt soms wel snel dat de openheid naar anderen toe ver te zoeken is.

Ondertussen heeft de wetenschap ook bewezen dat er niet zoiets bestaat als ras. Uit genetisch onderzoek blijkt dat we een mengelmoes zijn van genen. Gelukkig denk ik dan maar. Spijtig genoeg hebben vele mensen het nog niet begrepen.

Op de radio stelde iemand voor dat we allemaal de genetische reis zouden moeten maken. Dit betekent dat je vertrekt vanuit je genen nu en dat je genetische stamboom verkent. Je vertrekt als het ware in België en dan reis je naar de verschillende landen waar je een genetische basis hebt. Ik vind dit een schitterend idee. 

Misschien beseffen mensen dan dat ons onderscheid niet ligt in kleur. Dat je afkomst iets is zoals de lotto winnen. Afhankelijk van in welk bedje je terecht komt, heb je de grote pot of juist niets. Eén meter links van de grens geboren worden betekent dat je beschermd wordt, eten en kansen krijgt. De stakker een meter rechts van die grens geboren mag zich klaar maken voor een leven van ellende.

Maar wanneer gaan we als westerse maatschappij beseffen dat wij niet dé maatschappij zijn. Dat wij worden gemaakt door de verrijking van volkeren en culturen. Of gaan we net als de Romeinen ten onder gaan zonder het zelf te beseffen.

Het feit blijft dat we onze starre houding van gesloten grenzen niet kunnen volhouden. 

Op een dag zullen de mensen dit niet meer pikken. Ze zullen het beu zijn om aan de zijlijn te kijken. En terecht.

Het doet me steeds denken aan de ‘Hunger games’. Hoe 1 machtige staat, Europa, andere volkeren uitbuit om hun eigen grillen te kunnen beleven. Mensen mutileren hun lichaam volgens de rages van het moment. Het mag altijd meer zijn. En een grens verder wenen moeders omdat ze geen melk meer hebben voor hun baby.

Maar we waren gestart met racisme. Eigenlijk gaat het over elke soort, hoe klein of hoe groot. 

En nu denken dat dit een historisch kantelpunt is? 

Nee, het spijt me. Daarvoor heb ik te weinig geloof in de mensheid. De geschiedenis bewijst ons dat we zelden lessen leren uit het verleden.