Het kleine evenwicht
Hallokes,
Soms vraag ik me af wat maakt een mens tot een mens. Wat maakt dat de ene mens als groots wordt ervaren en de andere verdwijnt in de menigte van de geschiedenis. Waar zit het verschil. Is de ene beter dan de ander. Of is de ene gewoon op het juiste moment op de juiste plaats. Maar hoe weet je wat het juiste moment is? Hoe maak je het verschil. Wat maakt dat de ene zijn genie legt in het uitvinden? En de ander het gebruikt om mensen te vermoorden. Een derde gaat er creatief mee aan de slag en maakt er iets griezelig moois van.
Van de mooiste aria’s tot de lugubere popsongs beschrijven hoe een genie zijn slachtoffer manipuleert. De beste auteurs weten hun prooi in een web te weven waarvan alleen maar kan hopen dat het nooit werkelijkheid wordt.
De juiste tijd
Maar dan is de vraag wat de werkelijkheid is. Wie bepaalt de werkelijkheid? Wie bepaalt de grens tussen wat normaal en abnormaal is?
De tijdsgeest speelt hier een belangrijke rol in. Waar de grootste componenten uit de geschiedenis hun betwijfelbare voorkeuren worden toegedekt, wordt er vandaag minder mild geoordeeld. Michael Jackson werd jaren als een ongekend talent van zijn tijd geëerd. Vandaag wordt hij stilletjes afgevoerd. De grillen van acteurs en regisseurs worden niet langer getolereerd. #metoo is een begrip geworden. De vrouw staat recht en zegt dat dit misbruik niet langer kan.
Waar het dertig jaar geleden normaal was dat de vrouw de man gehoorzaamde, kennen we vandaag een zekere vrijheid. Als vrouw hebben we de laatste jaren een aantal rechten verworven. Rechten die door sommigen heel duur betaald werden en nog worden.
En dan terug stel ik de vraag: wat is normaal?
Naar gelang je subcultuur zal het antwoord anders zijn. Je omgeving kleurt als een bril,je blik op de wereld.
Vrouwen
Hysterie was ooit een aandoening die enkel vrouwen trof. Vrouwen die ongelukkig in hun huwelijk waren. Vrouwen die opkwamen voor hun rechten. Vrouwen die een andere seksuele voorkeur hadden. En de oorzaak lag in ,op een bepaald moment zelfs in een onbevredigd seksueel verlangen. Er zijn nog steeds mannen die deze overtuiging sterk geloven. Als een vrouw eens een 'goede beurt' zou krijgen ,zou ze niet langer verlangen naar een andere vrouw. Hoe simpel zou het leven zijn?
iedereen gelijk
Iemand die sukkelt met zijn seksuele identiteit moet nog steeds vechten tegen lange schaduwen. Onbegrip en angst blijven nog steeds de bovenhand hebben.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn omgeving eerder als conservatief moet omschrijven. Ik heb weinig mensen om me heen die binnen de 'hysterische' categorie vallen.
Misschien is er hoop in de volgende generatie. Zij groeien op in een wereld van flexibiliteit. Het flexibel gezin van plusmama's en halfzussen dat zich als een accordeon uitzet of inkrimpt naargelang de week of weekend. Het gezin waarbij de ouders meerdere relaties hebben doorheen de jaren. Waarbij de pluspapa verdwijnt en er een nieuwe op het toneel verschijnt. Wat vroeger een zeldzaamheid was, raakt stilaan ingebed in de maatschappij. Misschien kijken de kinderen van de volgende generatie niet langer in de verstarde kaders van de rol man of vrouw. Misschien gaan we daar ook ene vervaging ervaren.
Soms vraag ik me af hoe je als kind vandaag nog,een evenwicht vindt. De wereld verandert op een sneltempo. We leven nog in hetzelfde maatschappelijk kader van 30 jaar geleden maar je hoort het kraken onder de druk van de verandering. De oudere generatie blijft vasthouden aan de zekerheden van vroeger. Er is een nostalgische drang naar de tijd van toen. We hebben terug de vergeten groenten, de recepten zoals bij 'de bomma'. Lokaal als reactie op het uitdienen van onze leefwereld. En die wereld moet de jongste generatie zijn weg zoeken. Ouders zijn vandaag vaak bezig met evenwicht zoeken. Ik vraag mij af waar de jongste generatie van vandaag hun evenwicht gaan vinden.
Soms vraag ik me af wat maakt een mens tot een mens. Wat maakt dat de ene mens als groots wordt ervaren en de andere verdwijnt in de menigte van de geschiedenis. Waar zit het verschil. Is de ene beter dan de ander. Of is de ene gewoon op het juiste moment op de juiste plaats. Maar hoe weet je wat het juiste moment is? Hoe maak je het verschil. Wat maakt dat de ene zijn genie legt in het uitvinden? En de ander het gebruikt om mensen te vermoorden. Een derde gaat er creatief mee aan de slag en maakt er iets griezelig moois van. Van de mooiste aria’s tot de lugubere popsongs beschrijven hoe een genie zijn slachtoffer manipuleert. De beste auteurs weten hun prooi in een web te weven waarvan alleen maar kan hopen dat het nooit werkelijkheid wordt.
De juiste tijd
Maar dan is de vraag wat de werkelijkheid is. Wie bepaalt de werkelijkheid? Wie bepaalt de grens tussen wat normaal en abnormaal is?
De tijdsgeest speelt hier een belangrijke rol in. Waar de grootste componenten uit de geschiedenis hun betwijfelbare voorkeuren worden toegedekt, wordt er vandaag minder mild geoordeeld. Michael Jackson werd jaren als een ongekend talent van zijn tijd geëerd. Vandaag wordt hij stilletjes afgevoerd. De grillen van acteurs en regisseurs worden niet langer getolereerd. #metoo is een begrip geworden. De vrouw staat recht en zegt dat dit misbruik niet langer kan.
Waar het dertig jaar geleden normaal was dat de vrouw de man gehoorzaamde, kennen we vandaag een zekere vrijheid. Als vrouw hebben we de laatste jaren een aantal rechten verworven. Rechten die door sommigen heel duur betaald werden en nog worden.
En dan terug stel ik de vraag: wat is normaal?
Naar gelang je subcultuur zal het antwoord anders zijn. Je omgeving kleurt als een bril,je blik op de wereld.
Vrouwen
Hysterie was ooit een aandoening die enkel vrouwen trof. Vrouwen die ongelukkig in hun huwelijk waren. Vrouwen die opkwamen voor hun rechten. Vrouwen die een andere seksuele voorkeur hadden. En de oorzaak lag in ,op een bepaald moment zelfs in een onbevredigd seksueel verlangen. Er zijn nog steeds mannen die deze overtuiging sterk geloven. Als een vrouw eens een 'goede beurt' zou krijgen ,zou ze niet langer verlangen naar een andere vrouw. Hoe simpel zou het leven zijn?
iedereen gelijk
Iemand die sukkelt met zijn seksuele identiteit moet nog steeds vechten tegen lange schaduwen. Onbegrip en angst blijven nog steeds de bovenhand hebben.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn omgeving eerder als conservatief moet omschrijven. Ik heb weinig mensen om me heen die binnen de 'hysterische' categorie vallen.
Misschien is er hoop in de volgende generatie. Zij groeien op in een wereld van flexibiliteit. Het flexibel gezin van plusmama's en halfzussen dat zich als een accordeon uitzet of inkrimpt naargelang de week of weekend. Het gezin waarbij de ouders meerdere relaties hebben doorheen de jaren. Waarbij de pluspapa verdwijnt en er een nieuwe op het toneel verschijnt. Wat vroeger een zeldzaamheid was, raakt stilaan ingebed in de maatschappij. Misschien kijken de kinderen van de volgende generatie niet langer in de verstarde kaders van de rol man of vrouw. Misschien gaan we daar ook ene vervaging ervaren.
Soms vraag ik me af hoe je als kind vandaag nog,een evenwicht vindt. De wereld verandert op een sneltempo. We leven nog in hetzelfde maatschappelijk kader van 30 jaar geleden maar je hoort het kraken onder de druk van de verandering. De oudere generatie blijft vasthouden aan de zekerheden van vroeger. Er is een nostalgische drang naar de tijd van toen. We hebben terug de vergeten groenten, de recepten zoals bij 'de bomma'. Lokaal als reactie op het uitdienen van onze leefwereld. En die wereld moet de jongste generatie zijn weg zoeken. Ouders zijn vandaag vaak bezig met evenwicht zoeken. Ik vraag mij af waar de jongste generatie van vandaag hun evenwicht gaan vinden.
Reacties
Een reactie posten